Ο Νατ Κίνγκ Κόουλ (Nat King Cole), ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, ο “μαύρος Σινάτρα” της τζαζ, ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο ως κορυφαίος πιανίστας της εποχής του σουίνγκ. Το πραγματικό του μικρό όνομα ήταν Ναθάνιελ Άνταμς. Το έκανε Νατ και του πρόσθεσαν το King (βασιλιάς), ο βασιλιάς της τζαζ.

Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1919 στο Μοντγκόμερι στην Αλαμπάμα. Η οικογένειά του βρέθηκε στο Σικάγο, όπου ο Νατ στα 12 του τραγουδούσε και έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο στον ναό του πάστορα πατέρα του. Στα 17 του έστησε το πρώτο γκρούπ τζαζ με τον ίδιο στο πιάνο. Στα 20 του ήταν ο πιανίστας ενός επαγγελματικού τρίο ειδικευμένου στο σουίνγκ, χωρίς τυμπανιστή. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄30 με αρχές ΄40, ξεκίνησαν ηχογραφήσεις. Η πρώτη μεγάλη τους επιτυχία ήλθε στα 1943 με τον Νατ να τραγουδά με την μαλακή φωνή του βαρύτονου, τις γεμάτες ζεστασιά μπαλάντες, με τις οποίες έφτασε να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς τραγουδιστές παγκοσμίως.Το 1947 ηχογράφησε το «Nature Boy», το οποίο έφτασε στην κορυφή του μουσικού chart του Billboard,  πουλώντας περισσότερους από ένα εκατομμύριο δίσκους.

Ο Νατ Κίνγκ Κόουλ ήταν ένας από τους πρώτους αφροαμερικανούς καλλιτέχνες που άγγιξαν το παγκόσμιο ακροατήριο και θεωρείται ένας από τους δημοφιλεστερους μαύρους τραγουδιστές όλων των εποχών και ένας από τους πιο παρεξηγημένους μουσικούς του 20ου αιώνα. Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους μαύρους της Αμερικής που απέκτησαν την δική τους τηλεοπτική εκπομπή, αν και από την αρχή της καριέρας του  συνάντησε πολλές αντιδράσεις λόγω του χρώματός του, όπως για παράδειγμα το 1956 που προπηλακίστηκε από μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης White Citizen΄s Council κατά την διάρκεια συναυλιας του στο Μπέρμιγχαμ στην Αλαμπάμα, η την ίδια χρονιά που παρουσίασε τηλεοπτικό πρόγραμμα σε εθνικό δίκτυο (NBC) και η αντίδραση των ρατσιστών έγινε η αιτία να κοπεί η εκπομπή του. Για πολλούς μουσικοκριτικούς ο Κόουλ ήταν ισάξιος του Φρανκ Σινάτρα και μόνο οι φυλετικές διακρίσειςτης εποχής, δεν του επέτρεψαν να κάνει ολοκληρωμένη καριέρα στον χώρο του ακροάματος και του θεάματος.

Η βελούδινη φωνή του έμεινε χαραγμένη σε δίσκους 45 και 33 στροφών, όπως το «Mona Lisa» το 1950, «Too Young» το 1951, «Unforgettable» το 1951, «Pretend» το 1952 και «When I Fall in Love» το 1964, το τραγούδι θρύλος που ακούγοντάς το νομίζει κανείς ότι δεν τραγουδά ανθρώπινη φωνή, αλλά κάποια ουράνια συναυλία από νότες απαλές και άπιαστες σαν χάδια από φτερά αγγέλων. Μεταξύ των καλλιτεχνών που συνεργάστηκαν μαζί του, είναι ο Τζον Ντανκγουόρθ, ο Φρανκ Σινάτρα, η Έτα Τζέιμς, ο Ντέξτερ Γκόρντον, ο Νέλσον Ρίντλ και άλλοι πολλοί.

Ο Νατ Κίνγκ Κόουλ γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία και ως ηθοποιός του κινηματογράφου συμμετέχοντας στις ταινίες «Κωνσταντινούπολη» το 1957, « Η Πύλη της Κίνας» το 1957, «Το Τέταρτο του Φεγγαριού» το 1959 και  «Κατ Μπαλού» το 1961. Το 1963 ο Νατ Κίνγκ Κόουλ ερμήνευσε το τραγούδι «In the Cool Of The Day» σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκι, για την ομώνυμη ταινία της MGM Pictures που γυρίστηκε σχεδόν εξ΄ολοκλήρου στην Ελλάδα, με πρωταγωνιστές τον Peter Finch και την Jane Fonda.

Δυστυχώς ήταν φανατικός καπνιστής, γιατί πίστευε πως το τσιγάρο κρατούσε την φωνή του χαμηλα και γιαυτό τον λόγο πριν από τις ηχογραφήσεις του κάπνιζε απανωτά τσιγάρα. Εξ΄αιτίας αυτής  της  κακής του συνήθειας, αρρώστησε από καρκίνο στους πνεύμονες και πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1965  σε νοσοκομείο της Σάντα Μόνικα στην Καλιφόρνια, σε ηλικία 46 ετών. Ήταν τότε που για πρώτη φορά τα ΜΜΕ της εποχής χρησιμοποίησαν την έκφραση ‘’ The King Is Dead’’ η επόμενη ήταν για τον Elvis Presley το 1977. Ο τάφος του βρίσκεται στο ιστορικό νεκροταφείο Forest Lawn του Λος Άντζελες, όπου αναπαύονται οι μεγαλύτεροι σταρ του Χόλιγουντ.

Λίγες ημέρες πριν από τον θάνατό του κυκλοφόρησε το άλμπουμ «LOVE» , το οποίο ηχογραφήθηκε αρχές Δεκεμβρίου του 1964. Το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Grammy ‘ Lifetime Achievement’  για την συνολική του προσφορά στην μουσική και το όνομά του γράφτηκε στο Alabama Jazz Hall of Fame, καθώς θεωρήθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της μουσικής στην Αμερική και ως ένας  από τους πρωτοπόρους jazz πιανίστες της εποχής του. Το 2000 εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame, ως μία σημαντική επιρροή στο πρώιμο rock and roll και τέλος το 2013 στο Latin Songwriters Hall Of Fame για την συμβολή του στη Latin μουσική.