«Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, μας υπενθυμίζει ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη…..»

Ο Umberto Eco γεννήθηκε στην  Αλεσάντρια του Πιεμόντε στις 5 Ιανουαρίου του 1932. Φημολογείται ότι το επώνυμο Eco είναι το αρτικόλεξο των λέξεων ‘’Ex Caelis Oblatus” που σημαίνει «θεϊκό δώρο». Ήταν Ιταλός δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας, μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου και σπουδαίος σημειολόγος, με πολλά βραβεία και διακρίσεις σε όλο τον κόσμο.

Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Νομική αλλά σύντομα τις εγκατέλειψε και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Έγινε διδάκτωρ φιλοσοφίας το 1954, ολοκληρώνοντας την διατριβή του στον Θωμά Ακινάτη, που αποτέλεσε το αντικέιμενο του πρώτου του βιβλίου «Ζητήματα αισθητικής στον Θωμά Ακινάτη».

Μετά τις σπουδές του ασχολήθηκε για ένα μικρό διάστημα με την δημοσιογραφία ως Διευθυντής Πολιτιστικού Προγράμματος στην RAI, με την επιμέλεια λογοτεχνικών κειμένων στον εκδοτικό οίκο Bompiani  και στην εφημερίδα Il Verri γράφοντας τις απόψεις του για την γλωσσολογία και την κοινωνική πραγματικότητα. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στην Φλωρεντία, το 1966 καθηγητής της Σημειολογίας στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου, το 1971 τακτικός καθηγητής Σημειολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης   και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.

Με τα γραπτά του  εστιάζει στη σημειολογία και τίς επιπτώσεις της στην κοινωνία. Μελέτησε σε βάθος τις κοινωνίες και έγραψε δεκάδες δοκίμια που  δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά, κερδίζοντας το προσωνύμιο “tuttografo” «ο παντογράφος». Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματά του με πρώτο το «Το Όνομα του Ρόδου», έργο συγκεντρωτικό και φυγόκεντρο, καμωμένο απο μία ετερόκλητη πρώτη ύλη, που η εύθυμη μαεστρία του καταφέρνει να συνδυάσει συναρπαστικά. Το βιβλίο του τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έγινε κινηματογραφική ταινία το 1986 απο τον Ζαν Ζακ Αρνό με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι. Συνέχισε με το «Εκκρεμές του Φουκώ» το 1988, «Το Νησί της προηγούμενης μέρας» το 1994, το «Μπαουντολίνο» το 2001, «Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» το 2006, «Το κοιμητήριο της Πράγας» το 2010 και «Το φύλλο μηδέν» το 2015.

Ο Έκο ήταν έντονα πολιτικοποιημένος, με φανερή συμπάθεια στα αριστερά κόμματα. Είχε απο πολύ νωρίς πάψει να πιστεύει στον Θεό και είχε εγκαταλείψει την Καθολική Εκκλησία από την διάρκεια των σπουδών του ακόμη. Παρόλα αυτά ποτέ δεν είχε ενταχθεί σε κανένα κόμμα, δείγμα της αδούλωτης προσωπικότητάς του. Υπήρξε ένας απο τους διασημότερους διανοούμενους της Ιταλίας. Η Κοριέρε ντελα Σέρα γράφει ότι ο Ουμπέρτο Έκο που πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 2016 σε ηλικία 84 ετών στο σπίτι του στο Μιλάνο, υπήρξε μια σημαντική παρουσία στην Ιταλική πολιτιστική ζωή των τελευταίων πενήντα ετών.