Ο Ραφαήλ, ο κορυφαίος και μεγαλοφυής Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της κλασικής Αναγέννησης, ο Ραφαέλο Σάντι ή Σάντσο, ο αποκαλούμενος «Πρίγκηπας των Ζωγράφων», κατάφερε με τα έργα του να ανοίξει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο πιο γαλήνιο και πιο αρμονικό. Είχε την τάση να αφομοιώνει ότι θαυμαστό έβρισκε στις διάφορες καλλιτεχνικές εκφράσεις της εποχής του και να επεξεργάζεται βαθιά τις μεγαλύτερες ζωγραφικές εμπειρίες του παρελθόντος. Υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες της εποχής του, καθώς η φήμη και η αξία του υπήρξαν ανάλογες με εκείνες του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Γεννήθηκε στις 6 Απριλίου 1483 στο Ουρμπίνο και τα πρώτα του καλλιτεχνικά ερεθίσματα, τα πήρε από τον πατέρα του Τζιοβάννι Σάντι που ήταν αυλικός ζωγράφος στην αυλή του Δούκα του Ουρμπίνο. Ως καλλιτέχνης διαμορφώθηκε πρώτα στην γενέτειρά του, καθώς δούλεψε στο εργαστήρι του κυριότερου καλλιτέχνη της Σχολής της Ούμπρια του Περουτζίνο.
Η απόλυτη αίσθηση του μέτρου και ένα ισορροπημένο και γλυκό όραμα χαρακτηρίζουν τα πρώτα έργα του Ραφαήλ, όπως οι «ΤρεΊς Χάριτες», «Το Όνειρο του Ιππότη» και «Ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκοντας», όπου διακρίνεται η επίδραση του Περουτζίνο, με τον οποίο συνεργάστηκε στην διακόσμηση του εμπορικού μεγάρου της Περούτζια. Υπήρξε επίσης βοηθός του Πιντουρίκκιο στις τοιχογραφίες της βιβλιοθήκης Πικκολόμινι. Το 1504 ζωγραφίζει το περίφημο έργο του «Γάμος της Παναγίας» και φανερώνει έναν ώριμο πλέον καλλιτέχνη, ικανό να δώσει στο κεντρικό μοτίβο του ναού, έναν ιδιαίτερο τόνο κομψότητας και γλυκύτητας.
Ο Ραφαήλ ζωγραφίζει με ακρίβεια στο σχέδιο, το πλάσιμο των προσώπων του θυμίζει ελληνική τέχνη με προοπτική, βάθος και εξαιρετική φωτεινή διάταξη του χώρου. Το φως στους πίνακές του είναι εσωτερικό, καθαρό και διάφανο. Στηρίζεται στους κλασικούς νόμους της αρμονίας, της συμμετρίας και του ρυθμού και το έργο του θαυμάζεται για την καθαρότητα της φόρμας και την δεξιοτεχνία του.
Στα τέλη του 1504 ο Ραφαήλ έφτασε στην Φλωρεντία, στην θρυλική πολιτεία των Μεδίκων, όπου με τον πράο χαρακτήρα και την γοητευτική του εμφάνιση δεν άργησε να κατακτήσει του πλούσιους φιλότεχνους και να παραδώσει στην αιωνιότητα μια σειρά απο ανυπέρβλητες σε ωραιότητα Παναγίες, όπως η «Παναγία του Μεγάλου Δούκα» το 1505, η «Παναγία με την καρδερίνα» το 1506, η «Ωραία περιβολάρισσα» η «Η Ωραία Κηπουρός» το 1507, καθώς και μερικές θαυμάσιες προσωπογραφίες όπως ο «Νέος με το μήλο» το 1504, «Η Έγκυος» και «Η Μουγκή» το 1507.
Ο μεγάλος σταθμός στην καλλιτεχνική πορεία του Ραφαήλ, ήταν η συνάντησή του με τον Πάπα Ιούλιο τον Β΄στην Ρώμη το 1509, ο οποίος του ανέθεσε την διακόσμηση των τεσσάρων Αιθουσών του Βατικανού, οι οποίες σήμερα ονομάζονται πλέον ¨τα δωμάτια του Ραφαήλ¨. Την αίθουσα της Υπογραφής αρχικά, όπου ζωγραφίζει την «Έριδα», την «Σχολή των Αθηνών» μία από τις σημαντικότερες και γνωστότερες τοιχογραφίες της Αναγέννησης, ένας ύμνος στην κλασική φιλοσοφία και στις αρχές του Δυτικού πολιτισμού, τον «Παρνασό» και τις «Αρετές» και την αίθουσα του Ηλιόδωρου με την «Λειτουργία της Μπολσένα», την «Η Απελευθέρωση του Αγ. Πέτρου», και την «Εκδίωξη του Ηλιόδωρου από τον Ναό της Ιερουσαλήμ». Το 1514 κατέχει πλέον το υψηλότερο αξίωμα καλλιτέχνη του ¨Αρχιτέκτονα της Νέας Βασιλικής του Αγ. Πέτρου¨, συνεχίζει όμως να εργάζεται με τους ίδιους ρυθμούς και σε ένα μόλις χρόνο τελειώνει εκτός των άλλων και 10 ταπισερί για την Καπέλα Σιξτίνα. Το 1516 γίνεται και έφορος των ρωμαικών αρχαιοτήτων και του αναθέτουν την κατασκευή ενός τοπογραφικού χάρτη της αρχαίας Ρώμης. Αν και από εδώ και μετά σπάνια ζωγραφίζει, το 1518 τελειώνει και την τρίτη αίθουσα του Βατικανού με την «Πυρκαγιά του Μπόρκο» και το 1519 τη «Λότζια του Βατικανού».
Ο Ραφαήλ αν και πολύ νέος ακόμα πεθαίνει σε ηλικία 37 ετών, μετά από έναν επίπονο και δυνατό πυρετό που κράτησε οκτώ μέρες στις 6 Απριλίου του 1520 Μ. Παρασκευή το πρωί όπως ακριβώς είχε γεννηθεί.