Δύο κλισέ μου προκαλούν αφόρητη και θανάσιμη πλήξη την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Το πρώτο είναι: «Εμείς γιορτάζουμε τον έρωτά μας κάθε μέρα και δεν έχουμε ανάγκη τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου» μία στάνταρ απάντηση από κάθε λογής επώνυμο και ανώνυμο όταν ερωτηθεί σχετικά… Το δεύτερο είναι: «Αυτή η δήθεν γιορτή έχει φτιαχτεί για να πουλάνε οι ανθοπώλες, τα ζαχαροπλαστεία και τα κοσμηματοπωλεία».
Σε ότι αφορά στο δεύτερο κλισέ, δε βρίσκουμε κάτι κακό στο να πουλά κάποιος κάτι και αν μπορεί να αυξάνει τις πωλήσεις του συγκεκριμένες ημέρες.
Σε ότι αφορά στο πρώτο… Προφανώς και δε «γιορτάζει» κανείς τον έρωτά του με τον άνθρωπό του μία φορά το χρόνο. Προφανώς και δύο ερωτευμένοι άνθρωποι, χαίρονται ο ένας τον άλλο σε καθημερινή βάση. Αλλά…
Στη γιορτή της μητέρας όλοι λέμε χρόνια πολλά στις μαμάδες μας και τους πάμε λουλουδάκια… αυτό δε σημαίνει πως τις υπόλοιπες ημέρες δεν αγαπάμε τη μητέρα μας ή τον πατέρα μας επειδή υπάρχει η γιορτή του πατέρα. Το ίδιο ισχύει για το κατοικίδιό μας, τα παιδιά και όλες τις περιπτώσεις, αφού κάθε ημέρα σχεδόν, είναι αφιερωμένη κάπου.
Μην είστε ξινοί με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου σαν τον Sheldon Cooper από το «The big bang theory». Εντάξει να μην το κάνουμε και big deal, αλλά αυτή η γιορτή έχει κάτι παιχνιδιάρικο, αλλά και κάτι παιδικό, χρήσιμα και τα δύο για την καθημερινότητά μας.
Μπορεί στον αέρα να υπάρχει άζωτο, οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα, αλλά υπάρχει και αγάπη. Και αυτή η ημέρα είναι απλά μία αφορμή να δωρίσουμε ένα λουλουδάκι, να πούμε ένα «σ’ αγαπώ» παραπάνω… Ίσως και να εξομολογηθούμε έναν έρωτα… Σε κάθε περίπτωση είναι μία εξαιρετική αφορμή για ένα ρομαντικό δείπνο στη μέση της εβδομάδας.