Ο Λουί Ντε Φινές (Louis de Funes) ο δημοφιλέστερος κωμικός που ξεπήδησε ποτέ από την Γαλλία, με την σχεδόν σαραντάχρονη καριέρα, ο οποίος πρόλαβε να παίξει σε περισσότερες από 150 ταινίες, με τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες του να μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη όσων τον απόλαυσαν στον κινηματογράφο. Απευθυνόταν πάντα στις πλατιές μάζες με ένα χιούμορ που δεν ήταν λεπτό η πνευματώδες, αλλά σπαρταριστό, καθώς προκαλούσε το γέλιο με τις ακατάπαυστες εκρήξεις θυμού και το χαρακτηριστικό παραμιλητό του όταν εξοργιζόταν. Ήταν ο αμίμητος, ασύλληπτος και συχνά εξωφρενικός μετρ των ξεκαρδιστικών μεταμφιέσεων, που ξεδίπλωσε με απλότητα το απίστευτο κωμικό του ταλέντο, μέσα από μία γκάμα τεχνικών που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοί του.

Ο Λουί ντε Φινές γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου 1914 στην Γαλλία και από πολύ μικρός έμαθε πιάνο. Τελείωσε το φημισμένο λύκειο Condorcet στο Παρίσι και μετά το σχολείο γράφτηκε στην σχολή βυρσοδεψίας, από όπου τον έδιωξαν λόγω του εριστικού του χαρακτήρα και της τεμπελιάς του. Τελικά γράφτηκε στην σχολή φωτογραφίας και κινηματογράφου, από όπου και πάλι τον έδιωξαν μετά από ένα χρόνο λόγω της συμπεριφοράς του. Παράλληλα όμως για να ζήσει έπαιζε πιάνο στο καμπαρέ Pigalle στην τουριστική περιοχή του Παρισιού, κάνοντας διάφορες περίεργες και αστείες γκριμάτσες στους πελάτες που ξεσπούσαν σε γέλια.

Μία παλιά του γνωριμία με τον ηθοποιό Ντανιέλ Ζελίν, τον βοήθησε να αρχίσει την κινηματογραφική του καριέρα το 1945, σε ηλικία 31 ετών και αρχικά έπαιξε στις ταινίες «Αντώνιος και Αντουανέττα», «Το Δηλητήριο», «Οι Ουσσάροι» και «Διασχίζοντας το Παρίσι». Στις δεκαετίες ΄60 και ΄70 έγινε γνωστός στην Ευρώπη ξεχωρίζοντας με την ερμηνεία του τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο, σε ταινίες που έκοψαν εκατομμύρια εισιτήρια, καθώς όλοι παραδέχονταν ότι υπάρχουν κωμωδίες και υπάρχουν και ταινίες που παίζει ο Λουί ντε Φινές.

«Η επιστροφή του Φαντομά» το 1965, «Η ασύλληπτη απόδραση» το 1966, «Οι ασύλληπτες διακοπές του Λουί ντε Φινές» το 1967, «Ο Φαντομάς εναντίον της Σκότλαντ Γιαρντ» το 1967, «Χωροφύλακας εν δράσει» το 1969, « Ο Άνθρωπος Ορχήστρα» το 1970, «Τρελοί Ολυμπιονίκες» το 1972, «Ζιζάνιο» το 1978, «Ο Χωροφύλακας και οι Εξωγήινοι» το 1979, «Ο Χωροφύλακας και οι Χωροφυλακίνες» το 1983, είναι μερικές από τις ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει με την υπερβολή, τον χειμαρρώδη λόγο  και το ντελιριακό χιούμορ που τον χαρακτήριζε.

Στην Ελλάδα οι κριτικοί κινηματογράφου συχνά τον αποκαλούσαν ως τον Θανάση Βέγγο της Γαλλίας, καθώς χάριζε πάντα αστείρευτο γέλιο στον κόσμο που τον λάτρευε.

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 έπαθε έμφραγμα πάνω στη σκηνή, κάτι που τον ανάγκασε να κάνει ένα μακρύ διάλειμμα από τις υποκριτικές του υποχρεώσεις. Αποσύρθηκε στο κάστρο De Clermont  λίγο έξω από τη Ναντ και ασχολήθηκε με την κηπουρική που ήταν το πάθος του. Λάτρευε τα τριαντάφυλλα και όταν πέθανε το 1983, από έμφραγμα του μυοκαρδίου σε ηλικία 68 ετών για να τον τιμήσουν, έδωσαν το όνομά του σε μία ποικιλία τριαντάφυλλων, με τα οποία στολίζεται το μνήμα που βρίσκεται μέσα στο κάστρο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το κάστρο που σήμερα είναι μουσείο αφιερωμένο στο διάσημο Γάλλο ηθοποιό.