Ο Sir Isaac Newton ήταν φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος, φιλόσοφος, αλχημιστής και θεολόγος. Υπήρξε ένας μεγάλος πειραματικός και κατασκευαστής εξαιρετικά ευφυών συσκευών και οργάνων. Για την ιστορία της επιστήμης αποτέλεσε μια ιδιαίτερη περίπτωση για την σημασία του έργου του καθώς οι κυριότερες θεωρητικές συνεισφορές του αφορούν τα μαθηματικά, την οπτική και την δυναμική μέσα απο μια νέα ανατρεπτική μέθοδο μελέτης της φύσης.
Γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1643 στο Woolsthorpe στην Αγγλία, ορφανός από πατέρα και η μητέρα του τον εγκατέλειψε για να ζήσει τα πρώτα του χρόνια κοντά στην γιαγιά του, έως την επιστροφή της. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια διαμόρφωσαν αρνητικά την προσωπικότητα του και σε όλη του την ζωή ήταν στρυφνός, αντικοινωνικός, ζηλιάρης, ανταγωνιστικός και μνησίκακος.
Τις πρώτες του σπουδές τις ολοκλήρωσε στο Γκράντχαμ και το 1661 εισάγεται στο Κολλέγιο Τρίνιτι του Καίμπριτζ για να γίνει ιεροκήρυκας. Άρχισε να σπουδάζει νομικά, γνώρισε την φιλοσοφία του Αριστοτέλη και αργότερα μελέτησε φιλόσοφους όπως ο Καρτέσιος και ο Ρόμπερτ Μπόιλ. Επίσης διάβασε τις εργασίες του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου για την Αστρονομία, τις θεωρίες του Κέπλερ για το φώς και μαθηματικά απο τον Ευκλείδη και τον Καρτέσιο. Τέλος αφού πάρει το πτυχίο του συνεχίζει για τρία χρόνια τις μεταπτυχιακές του σπουδές και ξεκινά επίσημα την ερευνητική του σταδιοδρομία.
«Δεν γνωρίζω πως μπορεί να φαίνομαι στον κόσμο, όμως όσον αφορά τον εαυτό μου, νομίζω ότι μοιάζω με ένα αγόρι που παίζει στην παραλία ψάχνοντας εδώ και εκεί να βρεί το καλύτερο βότσαλο ή το πιο όμορφο όστρακο, ενώ την ίδια στιγμή ένας ολόκληρος ωκεανός γνώσης απλώνεται εντελώς ανεξερεύνητος μπροστά του» Τα δικά του λόγια αποκαλύπτουν το πάθος του να ανακαλύψει την αλήθεια και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε κάθε πηγή γνώσης και φαντασίας που διέθετε. Μελέτησε την Βίβλο, τις εργασίες των Αρχαίων Ελλήνων, ένωσε τις δυνάμεις του με τους Αλχημιστές και έγραψε τουλάχιστον εκατόν τριάντα ένα χειρόγραφα για το θέμα της αλχημείας, τα οποία παραμένουν ανεπαρκώς κατανοητά, ανέκδοτα και μη χρονολογημένα.
Θεωρείται ο πατέρας της Κλασσικής Φυσικής, καθώς μέσα απο τις παρατηρήσεις του Γαλιλαίου, αλλά και τους νόμους του Κέπλερ για την κίνηση των πλανητών διατύπωσε τους «τρείς μνημιώδεις νόμους της κίνησης» και τον περισπούδαστο «νόμο της βαρύτητας». Μεγάλης ιστορικής σημασίας υπήρξαν ακόμη οι μελέτες του σχετικά με την φύση του φωτός, καθώς επίσης και η καθοριστική συμβολή του στην θεμελίωση των σύγχρονων μαθηματικών και συγκεκριμένα του «διαφορικού και ολοκληρωτικού λογισμού».
Το 1669 διορίζεται στην Λουκασιανή Έδρα των Μαθηματικών στο Τρίνιτι χωρίς μεγάλη αποδοχή, καθώς οι διαλέξεις του αφορούσαν τις ερευνητικές του ανησυχίες και το επίπεδό τους ήταν πολύ απαιτητικό για τους φοιτητές του. Το 1672 εντάχθηκε στην Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου, το 1689 εκλέχθηκε μέλος του Κοινοβουλίου και το 1701 παραιτήθηκε απο την Λουκασιανή Έδρα και μετακόμισε στο Λονδίνο για να τοποθετηθεί στην θέση του διευθυντή του Εθνικού Νομισματοκοπείου.
Όπως ήταν φυσικό με τα νέα του καθήκοντα μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό και η επιστημονική του δραστηριότητα. Συνέχισε να ασχολείται με τα μαθηματικά προβλήματα, αλλά κυρίως ασχολήθηκε με τις δημοσιεύσεις των εργασιών του, ξεπερνωντας τις παλιές του επιφυλάξεις, για να κατοχυρώσει τις έρευνές και τις ανακαλύψεις του. Το 1703 εκλέχθηκε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του, ενώ το 1705 η Βασίλισσα Άννα τον έχρισε ιππότη ως αναγώριση των υπηρεσιών του προς την Αγγλία. Πέθανε στις 31 Μαρτίου του 1727 από πάθηση των πνευμόνων, σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών.