Γράφει ο Γιάννης Σεργένης
Πριν κάποια χρόνια δοκίμαζα ένα κοστούμι για να αγοράσω, σε ένα κατάστημα που πλέον δεν υπάρχει. Όταν φόρεσα το σακάκι, έδειξα στην κυρία που με εξυπηρετούσε που θέλω να τελειώνει το μανίκι. Έκπληκτη μου είπε: «Μα κύριε είναι πολύ ψηλά εκεί που μου δείχνετε. Αν θα σηκώσετε τα χέρια σας το μανίκι θα είναι πάρα πολύ κοντό». Με ευγένεια της απάντησα πως δε συνηθίζω να περπατώ και να στέκομαι με τα χέρια ψηλά ή σε έκταση. Αυτή, ασφαλώς, δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη ανάλογο περιστατικό. Παρόμοια συζήτηση έχω κάνει και για το τελείωμα του σακακιού ή το μπατζάκι του παντελονιού σε διάφορα καταστήματα (το γεγονός ό, τι στη θέση των πωλητών κοστουμιών, υπάρχουν άνθρωποι που δε γνωρίζουν όχι μόνον τα μυστικά, αλλά ούτε καν τα βασικά, είναι ένα ζήτημα που θα το συζητήσουμε στο μέλλον). Πού λοιπόν πρέπει να τελειώνει ένα σακάκι, ένα μανίκι ή ένα μπατζάκι;
Για το μανίκι ισχύει ο κανόνας των δύο δακτύλων.
Το μανίκι του σακακιού πρέπει να τελειώνει δύο δάκτυλα πιο ψηλά από εκεί που τελειώνει η μανσέτα του πουκαμίσου.
Αυτός ο κανόνας μας έρχεται από παλαιότερες εποχές. Οι κύριοι συνήθιζαν να επιδεικνύουν με αυτόν τον τρόπο τις καθαρές τους μανσέτες καθώς αυτό έδειχνε ότι ανήκουν στην upper class (σε αντίθεση με την κατώτερη τάξη που έκανε τις κατ’ εξοχήν χειρονακτικές εργασίες).
Από τον πόλεμο των τάξεων λοιπόν, φθάσαμε σε αυτή τη στιλιστική λεπτομέρεια που όμως κάνει ιδιαίτερη διαφορά. Πράγματι, είναι πολύ πιο «νόστιμο» να φαίνεται η μανσέτα μας, είτε φορούμε μανικετόκουμπα, είτε όχι. Το μανίκι που φθάνει ως τα δάκτυλα είναι άκρως αντιαισθητικό. Άλλωστε, αν κρυώνει το χέρι μας υπάρχουν ωραιότατα γάντια, δε χρειάζεται να τα έχουμε δύο σε ένα.
Στο μάκρος του σακακιού έχουμε ένα θέμα τα τελευταία χρόνια… Τα κοντά σακάκια, πάνω από τους γλουτούς, είναι ό, τι πιο αντιαισθητικό έχει επιβάλλει η μόδα, που σε μερικές περιπτώσεις αγγίζει τα όρια του γελοίου. Μερικές φορές είναι τόσο κοντό το σακάκι που μοιάζει να είναι γυναικείο. Να μην αναφερθούμε και σε αυτούς που έχουν παραπάνω οπίσθια και επιλέγουν ένα κοντό σακάκι και το αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά κομψό. Το σακάκι πρέπει να τελειώνει, εκεί που τελειώνει ο γλουτός. Τα οπίσθιά μας πρέπει να είναι καλυμμένα. Επιτρέπεται ένα με δύο δάχτυλα παραπάνω ή παρακάτω. Μέχρι εκεί όμως. Κάθε άλλο υπερβαίνει τα όρια του κομψού και έχουμε τα αποτελέσματα που βλέπουμε στο δρόμο με πολύ κοντά και με πολύ μακριά σακάκια.
Πιο παλιά έλεγαν, το μπατζάκι πρέπει να καλύπτει το τακούνι του παπουτσιού. Ήταν πιο φαρδιά τα παντελόνια και μπροστά έκανε δύο με τρεις σούρες πάνω στο παπούτσι. Ήταν και λίγο επικίνδυνο, αφού θα μπορούσε κάποιος να το πατήσει με μοιραία, για το παντελόνι, αποτελέσματα. Το μπατζάκι σίγουρα δε χρειάζεται να καλύπτει το τακούνι.
Ένα κλασικό παντελόνι μπορεί απλά, να σκεπάζει το παπούτσι μας και να κάνει μόνο μία σούρα.
Αυτό μπορεί να αφορά και σε μπατζάκι με ρεβέρ ή χωρίς. Μπορεί να τελειώνει ακριβώς εκεί που αρχίζει το παπούτσι και να μην κάνει σούρα ή αν είναι στενό το μπατζάκι να τελειώνει πάνω από το παπούτσι, συνήθως στον αστράγαλο. Και στις τρεις περιπτώσεις το αποτέλεσμα μπορεί να είναι κομψό και αποδεκτό, αρκεί να δίνουμε στο κατάλληλο παντελόνι το κατάλληλο μήκος.
Πολύ σημαντικό είναι όλα τα παραπάνω να τα προσαρμόσουμε καταρχάς στο σωματότυπό μας. Εξίσου σημαντικό είναι και κάτι ακόμη: δεν πήραμε ένα σακάκι ή ένα παντελόνι και απλώς το φορέσαμε όπως ήταν, αλλά δώσαμε σημασία να φτιάξουμε τις λεπτομέρειες και να το φέρουμε στα μέτρα και στο γούστο μας.